Дзень добры, завуць мяне Алена Іванова,

Настаўнік роднай літаратуры і мовы.

Працую я ў сярэдняй школе нумар 14.

Адлік гадоў пайшоў ужо на 20.

Я шчыра вас, сябры, вітаю

І ненадоўга запрашаю

У свет маіх фантазій паэтычных,

Што выклікаў мой лёс педагагічны.

 

Уступ

У дзяцінстве часта мы ўсе марым,

Кім, будучы дарослым, станем.

Фантазіі нам душу сагравалі.

У думках, ох, далёка мы ляталі!

Хоць кажуць, што дарог – мільёны,

Мая зноў мяне ў школу прывяла.

Званок паклікаў школы роднай.

Я ў сваіх настаўніках калег цяпер знайшла.

І вось – настаўнік я.

Канешне, класны кіраўнік.

Пазней і кіраўнік МА.

І ведаеце, мноства тут адкрыццяў

Я, не чакаючы, зрабіла для сябе.

Бо маем столькі мы магчымасцяў

Злучыць прафесій мноства у сабе.

 

Напрыклад, доктар – я.

Бо сіла слова  часам сілу лекаў мае

І помніць трэба, што дзіця нам давярае.

Яму дапамагчы мы словам можам,

а можам загубіць неасцярожным словам.

                Пад сілу мне, як доктару, спыніць

                І на урок дарогу перакрыць

                ўсім вірусам, такім, як нежаданне,

                лянота, часу “праяданне”.

 

А каб імунную сістэму падтрымаць,

здаровы інтарэс у вучнях развіваць,

Я пры сабе заўсёды маю вітаміны,

Што дзеці любяць лепей за маліны.

                А гэта - смех, гульня, цікавыя сустрэчы

                і новы погляд на вядомыя ўжо рэчы,

                магчымасць маляваць, канструяваць

                і, хай нетрадыцыйна, разважаць.

Ёсць спецыяльныя ўрокі – вітаміны:

Майстэрні, святы, паэтычныя гадзіны,

Экскурсіі, спаборніцтвы, урокі-успаміны.

Як прыйдзе вучань на такі ўрок,

То ўжо не думае ён пра званок.

 

Яшчэ я – трэнер,

Бо ў час урока

Не забываю здзейсніць лоўка

фізкультмінуткі хуткія імгненні

І працягнуць тым рук і ног цярпенне.

                Даём вачам кароткі адпачынак,

                сур’ёзным думкам робім перапынак.

                Як дзеці кажуць – новае дыханне

                З’яўляецца пасля такіх заданняў.

 

Яшчэ я – дырыжор, рука якога,

за рытмам паспяваючы, не ведае знямогі.

                Мой клас – аркестр мой,

                а план урока – ноты,

                напісаныя шчыра, без ляноты.

                І на памылку права я не маю,

                Калі у музыку урок ператвараю.

У той мелодыі, павольнай часам, часам хуткай,

То ціхай дзесьці, то парою гучнай,

Зліць трэба ўмела столькі нот і столькі галасоў,

Каб вучань кожны сам быў задаволены сабой.

                І будзе сціплай скрыпкі голас тут чуваць,

                І слабыя званочкі дружна загучаць.

                Кларнет з баянам згоду знойдзе.

                Для кантрабаса мудрага дарэмна час не пройдзе.

Усе тут быццам свае ноты граюць,

Але ўсе разам адну музыку ствараюць.

​