Старанник
Люсьена Аркадьевна
Учитель белорусского языка и литературы, завуч начальных классов
Место рождения - город Витебск.
Место учебы:
– СШ №14 (1982 - 1992)
- Витебский госуниверситет (1992 - 1997)
Место работы – СШ №14 (с 1998 года)
Жыццё маё, ты звязана са школай...
Первый урок:
1 сентября 1982 года в 1 «А» классе.
Первая учительница: Власенко Л. М.
Море цветов и ожиданий,
Время мечты и время желаний,
Побольше увидеть, побольше узнать,
Научиться читать и писать.
А школа была просто чудесной,
Высокой, «подтянутой» и интересной.
Здесь сами мыли полы,
И сами сажали цветы,
И сами трудились
И сами учились,
И, видимо, не изменились.
Интересных случаев много,-
Но они, чаще, - «шкодные».
И для опыта поколений
Совсем непригодные.
Смотр строя и песни.
Моряки нарядные
Выстроились в ряд,
На рубашках беленьких
Звёздочки горят.
Песню исполняют
Детские уста,
Занимаем в смотрах мы
Первые места.
КВНы, брейн-ринги
Проводились здесь всегда.
Посмотреть со стороны бы –
Это просто красота.
А концерты у Ларисы /Озерец Л.В./
Очень ловко получались.
Недовольной наша школа
Никогда не оставалась.
Топот, грохот,
Шум и смех,
Бьются стекла, летит снег.
Было так всегда, как и сейчас,
Детство ведь идёт из класса в класс.
Только школа наша молодеет,
Улучшается прямо на глазах.
И не скажешь, что пенсионерка.
Не поверят, скажут просто «Ах!»
Жизнь летит порой так незаметно,
Быстротечно, словно бы вода,
Но те годы, что проходят в школе,
Остаются с нами навсегда.
Говорят, детей не выбирают.
Что дают - бери, учи, лепи.
К ним ты постепенно привыкаешь,
И они узнают, кто есть ты.
2006
Жыццё маё, ты звязана са школай,
Не дзесяць год і нават не дванаццаць,
Як трапіла сюды ў 82-м, так і вучуся…
І вучу ужо год як дваццаць.
Першы настаўніцкі дзень.
Верасень. Школьныя парты.
Сорак цікавых вачэй чакаюць:
Чаго ж урэшце ты варты?
І трэба было ўстаяць, асобаю зацікавіць,
І навучыць, і змагчы шосьці камусьці падправіць.
Не помніцца першы ўрок, не помніцца, што казала,
І толькі ведаў паток ліўся на вучняў навалай.
А потым пайшло далей: класнае кіраўніцтва,
Дзеці і дзеці дзяцей, якія прыйшлі вучыцца.
Быў выпуск адзін і другі, і кожны здаваўся любімым.
Так і ішлі гады, ляцелі імгенні, хвіліны.
Мяняліся вучні, праграмы, новай рабілася школа,
Але таго, што “заклалі” забыць немагчыма ніколі:
Што трэба любіць сваю справу, работа павінна быць хобі,
На працу ідзеш, як на свята, і не шкадуеш ніколі.
Жыццё ў настаўнікаў – казка, чароўная сумесь гісторый:
Газеты як малявалі, хадзілі гуртом на лекторый,
Як ездзлі неяк у Кіеў, хадзілі ў паход, на рыбалку,
Як рыхтавалі канцэрты, тварыць вучыліся змалку.
Жыццё ў мяне - карціна, штодзень малюецца фарбай,
Уплятае жаданні, патрэбы, загады і намаганні.
Для кожнага моманту можна свой сюжэт падабраць,
Але ад нас залежыць – пэцкаць ці маляваць.
Я намалюю фарбамі свой лёс.
Зялёнаю – жыццё, што расквітнела.
Надзею – бы блакіт набёс,
Яна кавалкам аблачынкі прыляцела.
А поспех - жоўтай, быццам сонечны прамень,
Ён вабіць да себе, знікае, грэе.
Каханне, быццам ружа, чырванее,
Хаваецца тут пачуцццёвы цень.
Я намалюю шэрым – шэры сум,
Што хмурным ранкам стукае ў дзверы.
Але адчыніш – і сінее повязь дум,
І хочацца спяшацца жыць, і верыць.
Без белай немагчымае быццё,
І колер чорны напаўзае цемрай.
Калі ўжо будзе паласатае жыццё,
То лепш няхай вясёлкай, а не зебрай.
2016
Школа вчера и сегодня